Rozdział 9.

Spacerowaliśmy w ciszy wzdłuż magicznie wyglądającego strumyczka. Było już późno, więc wokół nas panowała ciemność. Źródłami światła były jedynie małe latarnie ustawione co kilka metrów w pięknym parku. Całość tworzyło wręcz bajkową atmosferę.

Cały czas zastanawiałam się, czy aby na pewno powinnam porozmawiać z Nikolayem o moich obawach. Sama nie wiedziałam, czy dam radę tak szybko zaczynać coś, co najwyraźniej on chciał spróbować.

- O czym tak myślisz? - Zapytał nagle mój towarzysz. Podszedł bliżej mnie i pokierował mnie na ławeczkę stojącą metr od tafli małego jeziorka, które tworzył w tym miejscu strumyk.

Usiedliśmy, założyłam nogę na nogę i oparłam się. Popatrzyłam na chłopaka siedzącego obok. Okej podobał mi się, ale zasady to zasady.

- To wszystko dzieje się za szybko. - Odpowiedziałam w końcu szeptem. Siatkarz zrobił zdziwioną minę.

- Ale co masz konkretnie na myśli? - W jego postawie widać było niepewność.

- To co dzieje się między nami Niko. - Westchnęłam głęboko i po chwili kontynuowałam. - Po prostu praktycznie się nie znamy i to mi przeszkadza. - Chłopak spuścił głowę zasmucony. - Nie mówię nie, ale daj mi się poznać.

Czekałam cierpliwie, na odpowiedz. Cisza między nami trwała strasznie długo i zaczynałam się już martwić, że wszystko tą rozmową zniszczyłam. W końcu podniósł głowę, ale nie patrzył na mnie. Wzrok miał utkwiony w wodzie, ja za to obserwowałam go uważnie.

- Rozumiem... - Zasmucił mnie jego głos, był chłodniejszy niż wcześniej. - Jeżeli taką decyzję podjęłaś, to nie będę naciskać. Chcę tylko wiedzieć, mam w ogóle szansę?

Bezskutecznie czekałam, aż na mnie spojrzy. Niestety nie zrobił tego, więc lekko podirytowana chwyciłam jego brodę i odwróciłam jego twarz w moją stronę. Popatrzył mi w oczy i na chwilę zapomniałam co chciałam powiedzieć. Po chwili jednak się opamiętałam.

- Nie usłyszałeś nie, powiedziałam tylko żebyś dał mi czas się poznać. Nie jestem taka jak inne dziewczyny. - Objęłam się ramionami, bo zrobiło się chłodniej. Siatkarz od razu to zauważył.

- Masz rację, nie jesteś taka jak one. Jesteś wyjątkowa. - Uśmiechnęłam się do niego delikatnie, odwzajemnił gest. - A teraz chodź, bo jeszcze się przeziębisz i Fabian mnie zabije.

Wstaliśmy i Nikolay podał mi swoje ramię. Posłałam mu słaby uśmiech i ruszyliśmy szybszym krokiem w stronę samochodu.

Po 20 minutach przyjmujący skręcał w moją ulicę. Przez całą drogę nie odzywaliśmy się. Radio cicho grało, więc skupiałam się na tekście słuchanych piosenek.

Po chwili Penchev zaparkował . Odpięłam więc pas i odwróciłam się w stronę towarzysza. Spoglądał na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Dziękuję za wieczór. - Uśmiechnęłam się delikatne. - Było bardzo miło.

- Przyjemność po mojej stronie. - Odwzajemnił uśmiech, ale nie był on taki jak kilka godzin wcześniej. Ten wyglądał na lekko wymuszony. Nie mogłam się dziwić, też bym tak zareagowała. - Dobranoc mała.

- Dobranoc... - Chciałam już wysiąść, jednak chłopak nachylił się nade mną powoli. Musnął szybko mój policze i wrócił do poprzedniej pozycji.

Słaby uśmiech zagościł na moich ustach. Wyszłam z samochodu czując na policzkach małe wypieki.

W mieszkaniu od razu poszłam pod prysznic. Stałam pod nim dłuższy czas i myślałam o tym, czy dobrze zrobiłam. Uznałam jednak, że czas zweryfikuje moją decyzję. Ubrałam pidżamę i skierowałam się szybko do cieplutkiego łóżeczka.

Zerknęłam jeszcze na zegar, który wskazywał 23.58. Ziewnęłam i po chwili odpłynęłam w niebyt.

Obudziłam się wcześnie i postanowiłam pojechać od razu do Moniki. Nie odpuściłaby mi rozmowy. Zjadłam szybko mleko z płatkami i poszłam się ubrać. Lekki makijaż, włosy i było okej. Postawiłam na taki komplet i równo o 9 wsiadałam do samochodu.

Po 20 minutach zaparkowałam pod domem przyjaciółki. Bez pukania weszłam do mieszkania. Z kuchni dobiegały jakieś rozmowy, więc tam skierowałam kroki. Po chwili stałam już w drzwiach i ku mojemu zaskoczeniu zobaczyłam tam Monikę, Fabiana i ... Nikolaya.

Mój kuzyn zawzięcie dyskutował ze swoją narzeczoną na temat jedzenia, a Penchev najwyraźniej miał z nich niezły ubaw. Pokręciłam z uśmiechem głową głową.

- Kobieto ja chce zjeść jajecznicę! - Próbował odsunąć Monię na bok, ta jednak stała niewzruszona.

- Fabian do cholery siadaj w końcu na dupie! Jadłeś już zapiekanki, jajecznicę sobie zrobisz jutro! - Widać było, że dziewczyna jest już zdenerwowana. Nie dziwiłam się, Fabian każdego potrafił wyprowadzić z równowagi.

- Pojadę sobie rano do Zuzki, ona na pewno zrobi mi dobre śniadanie. - Usiadł naburmuszony obok przyjaciela, który zwijał się ze śmiechu. - „O kochany, od mojej kuchni wara.” Postanowiłam się w końcu ujawnić. Odchrząknęłam w tym celu znacząco i trzy osoby odwróciły się zdziwione w moją stronę.

- Nie wiem czy wiesz kochany kuzynie, ale dostałeś jakiś czas temu zakaz korzystania z mojej kuchni. Więc jeżeli wkurzysz Monikę tak, że wywali Cię z mieszania, szukaj kącika gdzie indziej.

Przyjaciółka słysząc moją wypowiedz parsknęła śmiechem i wróciła do gotowania jakiejś zupy. Kuzyn z naburmuszoną miną zaczął się zbierać. Marudził coś pod nosem o kobiecej solidarności. Patrzyłam na to z rozbawieniem. 

- Penchev, wychodzimy. Zostawmy te dwie okropne kobiety same. - Przecisnął się koło mnie w drzwiach i już go nie było. Niko opanował śmiech i wstał.

- Dzięki Monia, to do wieczora. - Przytulił dziewczynę i podszedł do mnie.

Popatrzyłam mu w oczy, na szczęście nie był już przybity wczorajszą rozmową.

- Nie przywitałaś się jak należy. - Mruknął cicho, tak aby Monika nie usłyszała. Widziałam jednak jej zaciekawione spojrzenie.

- A jak należy? - Zapytałam szeptem z uniesioną brwią.

W odpowiedzi chłopak przytulił mnie mocno i dał całusa w policzek. Odsunęłam się od niego ze śmiechem.

- To do widzenia piękne Panie. - Ukłonił się jeszcze i pobiegł za Drzyzgą.

Kręcąc głową podeszłam do stołu i opadłam na krzesło. Narzeczona Fabiana od razu znalazła się przy mnie.

- No to opowiadaj szybko!

- Cześć Monika, Ciebie też miło widzieć. - Rzuciłam z przekąsem.

- Oj no cześć. - Przytuliła mnie szybko i usiadła obok.

- Więc jak? Błagam mów już bo umieram z ciekawości! - Zniecierpliwiona patrzyła na mnie oczami kota ze Shreka. Zaśmiałam się.

- Więc byliśmy w kinie... - Dziewczyna machnęła ręką. - A później na spacerze... - Specjalnie przedłużałam.

- Tyle wiem, do rzeczy! Jesteście ze sobą czy nie? - Moja twarz musiała wyrażać niedowierzanie bo od razu się opanowała. - No co?

- Nie jesteśmy. Powiedziałam mu, że wszystko dzieje się za szybko. Zrozumiał to i tyle. Najpierw muszę się z nim lepiej poznać. - Nalałam sobie do szklanki soku stojącego na stole.

- No skoro tak chcesz. - Odparła i wróciła do gotowania. - Liczyłam na coś innego.

Przewróciłam oczami. Ona od razu chciała mnie z kimś związać i liczyła na nie wiadomo co.

- Może kiedyś się doczekasz. - Wyszczerzyłam się do niej i pociągnęłam trochę napoju.

- Żebym dożyła. - Mruknęła niezadowolona, czym niezwykle mnie rozbawiła.

...

Dedykacja dla Mery <3

Na dziś mam dla Was tyle :)

I jak skomentujecie całą sytuację? :)

Co będzie dalej? :) Jakieś pomysły? :)

Czekam na Wasze komentarze :D

Jak zwykle, udostępniajcie :)

Do następnego ;*

~ DarkFace